Εν όψη των εθνικών μας εκλογών θα έπρεπε να μας απασχολεί όχι το ποιος θα εκλεγεί επειδή μπορεί να έχουμε προσωπικά συμφέροντα, αλλά ποια θα είναι η κυβέρνηση η οποία θα ασχοληθεί χωρίς κομματικούς προσανατολισμούς με τα σημαντικά προβλήματα της χώρας μας, προσπαθώντας να απαλλαγεί από τα βαρίδια των προηγούμενων δεκαετιών.

Η ανεργία, η υπέρ φορολόγηση, η έλλειψη ουσιαστικής ασφάλειας των πολίτων από το ίδιο το κράτος, αποτελούν μερικά από τα πολλά προβλήματα που συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια κρίσης. Κατά την δική μου αντίληψη δεν πιστεύω ότι όλα αυτά μπορούν να λυθούν μέσα από κομματικές ιδεολογίες, αλλά μόνο εάν εξετάσουμε τι υιοθέτησαν άλλα κράτη σε παρόμοιες καταστάσεις και μπορέσαν να ξανά έστησαν την οικονομία τους. Ρεαλιστικές μεθόδους τις οποίες όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα θα υποστηρίξουν. Στη συνέχεια και εφόσον εξέλθουμε από αυτή την κρίση θα μπορούμε να ξανά μιλήσουμε για ιδεολογίες.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό, μας έχει διδάξει η ιστορία ότι η οικονομία είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται και το τί θα πρέπει να κάνει κάποιος ανάλογα με το σε ποια θέση βρίσκεται σε αυτόν τον κύκλο. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ακούσει ομιλίες οικονομολόγων γύρω από αυτό.

Επίσης μπορούμε να θυμηθούμε και να μάθουμε τι ακριβώς έκαναν κατά τη διάρκεια της μεγάλης κρίσης της Αμερικής το 1929 (χωρίς να σημαίνει ότι είναι οι ίδιες καταστάσεις). Αυτό το οποίο ισχυρίζονται είναι ότι ο τρόπος που επιλέξανε να εφαρμόσουν για να μπορέσουν να βγουν από αυτήν, ήταν η προστασία των πολιτών και όχι η αποδυνάμωση τους. Όλοι οι νόμοι υπέρ των πολιτών που υπάρχουν ακόμα και σήμερα, θεσπίστηκαν εκείνη την περίοδο. Πίστευαν ότι μόνο προστατεύοντας τους Αμερικάνους θα μπορέσουν να ξανά κτίσουν την εμπιστοσύνη μεταξύ πολίτη – κράτους και στη συνέχεια να φτιάξουν την οικονομία τους.

“Ότι ακριβώς κάνουμε και στην Ελλάδα της κρίσης την τελευταία δεκαετία”

Αντί η πολιτεία και οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων να φροντίσουν και να προστατέψουν τους πολίτες (αφού άλλωστε για αυτό το λόγο και εξελέγησαν), φρόντισαν και προστάτεψαν τις τράπεζες με τις συνεχιζόμενες ανακεφαλαιοποιήσεις. Το αποτέλεσμα; Να δημιουργήσουν ένα νέο όνειρο σε κάθε έναν νέο επιστήμονα: μόλις τελειώσει τις σπουδές του να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό. “Ίσως είναι και αυτή μια λύση”, σε μερικά χρόνια να μείνουν στην Ελλάδα μόνο οι ηλικιωμένοι.

Από την άλλη, η λεγόμενη “μεσαία τάξη”, όπου σε όλους είναι γνωστό ότι αυτή είναι που στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καταφέρανε και την συρρικνώσανε σε επίπεδα ανησυχητικά. Απορώ δεν γνωρίζουν ότι όλες αυτές οι μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας; Αυτές δεν είναι που στηρίζουν την πραγματική οικονομία στην Ελλάδα;

Δεν είμαι απαισιόδοξος, αντίθετα πιστεύω ότι μπορούμε και πρέπει να δημιουργήσουμε τις ανάλογες συνθήκες για να μπορέσουμε να βελτιώσουμε το επίπεδο της καθημερινότητας μας και γιατί όχι με τη δύναμη της ψήφους μας και ολόκληρης της Ελλάδας.

Ο εκδότης
Τάσος Σπανούδης