Θανάσης Κανάκης

Συνέντευξη στoν Τάσο Σπανούδη

Ο Θανάσης Κανάκης είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Αργυροχρυσοχόων - Κοσμηματοπωλών της περιφερειακής ενότητας Πειραιώς και Γύρω Νήσων από το 2022 και μας έκανε την τιμή να συμμετέχει σε μία πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα συζήτηση σχετικά με ζητήματα του κλάδου και του συνδικαλισμού. Στις σελίδες του Jewel Time, φιλοξενείται η αποκλειστική συνέντευξη του κύριου Κανάκη με πολλές και πλούσιες προτάσεις για την ανάπτυξη του κλάδου της αργυροχρυσοχοΐας στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με διευρυμένη και εμπεριστατωμένη οπτική των εξωτερικών συνθηκών αλλά και με μία νότα αισιοδοξίας, η οποία συνοδεύει πάντα τους ανθρώπους που έχουν όραμα και αναλαμβάνουν δράση.

Μαζί με τους, από αριστερά: τον Πρόεδρο της ΠΟΒΑΚΩ Κο Πέτρο Καλπακίδη, τον Πρόεδρο της ΔΕΘ - HELEXPO Κο Τάσο Τζήκα, την υφυπουργό στο Υπουργείο Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Κα Έλενα Ράπτη,
τον Πρόεδρο της Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε. Κο Γιώργο Καββαθά και τον Πρόεδρο Σ.Α.Α. Κο Γιώργος Σπυρομήλιο

Κύριε Κανάκη είστε ο Πρόεδρος του Συλλόγου κοσμηματοπωλών – αργυροχρυσοχόων της περιφερειακής ενότητας Πειραιώς και Νήσων. Για αρχή θα θέλαμε να μας συστηθείτε και να μας μιλήσετε για την πορεία σας στον κλάδο του κοσμήματος.

Η επαγγελματική μου πορεία δεν είχε ως αφετηρία τον κλάδο του κοσμήματος, παρότι ο πατέρας μου ήταν χρυσοχόος από 14 ετών και είχαμε οικογενειακή επιχείρηση. Σπούδασα στο μαθηματικό της Αθήνας και εξάσκησα το επάγγελμα του μαθηματικού στην ιδιωτική εκπαίδευση για πάνω από 8 χρόνια. Όμως κάποια στιγμή, όταν άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από 20 χρόνια, συνειδητοποίησα πως δε μου άρεσε αυτή η εικόνα, και θέλησα να αλλάξω ροή στη ζωή μου. Έτσι αποφάσισα να ασχοληθώ με το οικογενειακό αντικείμενο και το εμπόριο, κάτι που μου άρεσε και με γοήτευε πάρα πολύ από μικρό. Θέλησα να φτιάξω ένα κατάστημα που θα έχει ξεχωριστά κομμάτια, τολμηρούς σχεδιασμούς και θα απευθύνεται σε αυτόν που αγαπάει πραγματικά το καλό κόσμημα κι έχει διάθεση να ξοδέψει για αυτό. Και φυσικά, με τη βοήθεια και το μάτι του πατέρα μου, ο οποίος ίσως είναι από τους τελευταίους στην Ελλάδα που στα 82 τους χρόνια μπορούν να φτιάξουν στον πάγκο ένα κόσμημα σε όλα τα στάδιά του, άνοιξα το δικό μου κατάστημα το 2007.

Τι είναι αυτό που σας ώθησε στο συνδικαλισμό;

Από μικρό με γοήτευε το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν συνδικαλιστής, γιατί πρόσφερε, μίλαγε για πράγματα που αφορούν τον κλάδο, κι ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να αναλάβω δράση. Έτσι στο συνδικαλισμό αυτό που με ώθησε είναι κυριολεκτικά η προσφορά. Έβλεπα ότι μερικά πράγματα πρέπει να αλλάξουν και να βελτιωθούν για να πάει πιο μπροστά ο κλάδος, και ήθελα να είμαι ένας από αυτούς που συμβάλλουν στην προστασία και την ανάπτυξή του. Γι’ αυτό και από πολύ πριν κατέβω ως υποψήφιος είχα στείλει επιστολές σε όλους τους προέδρους του Πειραιά ότι είμαι εδώ να βοηθήσω, χωρίς κανένα κόστος. Είτε με στατιστικές αναλύσεις δωρεάν, λόγω της προηγούμενης ιδιότητάς μου, είτε με ό, τι θεωρούσαν οι ίδιοι ότι θα μπορούσα να κάνω.
Και τώρα, που πλέον είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου, αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να είμαι χρήσιμος και να κάνουμε ουσιαστικά πράγματα. Δε με απασχολεί να μείνω για μεγάλο διάστημα, αλλά να αξιοποιήσω το χρόνο μου σε αυτή τη θέση. Θέλω να είμαι εκεί όσο πιστεύω ότι μπορώ να προσφέρω. Ακόμη όμως κι αν δεν έχω τίποτα στα χέρια μου, πάλι θα είμαι στρατιώτης του κλάδου. Και έτσι πρέπει να νιώθουμε όλοι.

Πότε αναλάβατε την προεδρία; Πείτε μας λίγα λόγια για το Σύλλογο, τις δράσεις και τους στόχους του.

Καταρχήν ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1931 και είναι από τους πιο παλιούς Συλλόγους στην Αττική. Προσωπικά πάντα πήγαινα στις γενικές συνελεύσεις, ήμουν παρόν σε ό, τι με έβρισκε σύμφωνο, χωρίς να στηλιτεύω αυτά με τα οποία διαφωνούσα, γιατί ήθελα εφόσον είναι συλλογικές αποφάσεις να τις τηρούμε και να τις ακολουθούμε όλοι. Και το Δεκέμβρη του 2021 αποφάσισα ότι στις επόμενες εκλογές θα είμαι υποψήφιος, όπου και βγήκα Πρόεδρος με ένα πολύ αξιόλογο 11μελές τότε Δ.Σ. 
Εκείνη την περίοδο, στην μετά – κόβιντ εποχή, όλοι οι Σύλλογοι της Ελλάδας ήταν σε μεταβατικό στάδιο, διότι είχαν περάσει 2,5 χρόνια αφάνειας με διοικητικά συμβούλια που γινόντουσαν μόνο εξ αποστάσεως και με τα μέλη να είναι αδρανοποιημένα. Έτσι και οι συνδρομές έφτασαν να είναι περικομμένες και γενικότερα η δραστηριότητα των Συλλόγων πιο υποτονική.
Όταν λοιπόν εμείς αναλάβαμε το Σύλλογο του Πειραιά και Νήσων στη μετά-κόβιντ εποχή, έπρεπε όχι μόνο να τον αναστήσουμε μαζί με το ενδιαφέρον των μελών του, αλλά ταυτόχρονα να τον εκσυγχρονίσουμε καθώς είχε ήδη έρθει το government και τα ψηφιακά έγγραφα και εργαλεία, μπροστά στα οποία κανένας Σύλλογος δεν ήξερε πώς να συμπεριφερθεί.
Έτσι, πρώτο μας μέλημα ήταν να φτιάξουμε μια καλή οικονομία, να δημιουργήσουμε σχέσεις με όλους τους όμορους Συλλόγους και τους όμορους Δήμους και Δημάρχους και να εκσυγχρονίσουμε το Σύλλογο, κάτι που έχουμε κατορθώσει κατά 70% περίπου, μέσα για παράδειγμα από τις ηλεκτρονικές πληρωμές. Ταυτόχρονα, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια καινούργια σελίδα του Συλλόγου στο Facebook με όνομα «Jewellery And Timepieces Professionals», με στόχο να τη χρησιμοποιήσουμε ως διαφημιστικό όχημα για όλα τα μέλη. Την ίδια στιγμή, τα νέα του κλάδου διαδίδονται μέσα από την ομαδική viber και τις επιστολές που στέλνουμε στα μέλη.
Ακόμη, δώσαμε μεγάλη βάση στα επιμορφωτικά και κλαδικά σεμινάρια αλλά και αυτά του marketing και της ψηφιοποίησης των καταστημάτων, και τονίσαμε την σημασία της δωρεάν διαφήμισης μέσα από τη σελίδα μας.

Μαζί με τον γεμολόγο, αδαμαντολόγο κύριο Γιώργο Σπυρομήλιο 

Πείτε μας λίγες περισσότερες λεπτομέρειες για τα σεμινάρια του Συλλόγου Πειραιά και τις συνεργασίες που έχετε συνάψει κατά τα χρόνια της θητείας σας.

Στην πρώτη τριετία κάναμε 3 σεμινάρια με την εταιρεία Upgrade, που εξειδικεύεται στις πιο μεγάλες επιχειρήσεις της Ελλάδος. Καταφέραμε λοιπόν κι εμείς να συνεργαστούμε μαζί της, μέσα από παρότρυνση του τότε μέλους και σημερινού αντιπροέδρου μας, του Σταύρου Μπισκιτζή, και κάναμε 3 σεμινάρια για το marketing, το ψηφιακό marketing και την προώθηση των προϊόντων, τα οποία ήταν δωρεάν για τα μέλη μας με αποκλειστικά δικά μας έξοδα. Είχαμε πάρα πολύ καλή συνεργασία με την Upgrade και ταυτόχρονα σημειώσαμε τεράστια συμμετοχή, καθώς το φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου γέμισε, ενώ κάποια σεμινάρια γινόντουσαν και Κυριακή. Φτάσαμε έτσι σε ένα σημείο να υπάρχουν 70 κι 80 άτομα στο κοινό, διπλάσιος αριθμός από αυτόν που υπολογίζαμε.

Έπειτα μία πάρα πολύ καλή συνεργασία ήταν αυτή με το Δήμο Πειραιά και τον αντιδήμαρχο, τον κύριο Καρύδη, ο οποίος μας γνώρισε με τους Blue Innovators, με τους οποίους κάναμε άλλο ένα σεμινάριο στο εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο, που είχε να κάνει με τα social media και συγκεκριμένα την προώθηση προϊόντων της αργυροχρυσοχοΐας, κι αυτό με πολύ μεγάλη επιτυχία. Και φυσικά τα σεμινάρια που κάναμε με τον γεμολόγο, αδαμαντολόγο κύριο Γιώργο Σπυρομήλιο για την επιμόρφωση αυστηρά του κλάδου.

Από εκεί και πέρα μέσα στα έργα του Συλλόγου είναι η πολύ σημαντική συνεργασία που ανοίξαμε με την Enterprise Greece. Κάναμε προσωπική σχέση με τον κύριο Μαρίνο Γιαννόπουλο για να φέρουμε έτοιμες προτάσεις προς τα μέλη μας για εκθέσεις. Πήγαμε δηλαδή προσωπικά μαζί με τον τότε πρόεδρο του βιοτεχνικού Επιμελητηρίου, το Γιώργο Παπαμανώλη, που μας βοήθησε πάρα πολύ, και βγάλαμε έτοιμα πακέτα προς όποιο μέλος μας θέλει να συμμετέχει σε χρηματοδοτούμενες εκθέσεις από την Enterprise Greece.

Ακόμη κάναμε μία πολύ σπουδαία συνάντηση, πάλι σε συνεργασία με το βιοτεχνικό Επιμελητήριο, με τον τότε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, τον κύριο Βούτσινο και συζητήσαμε  για την αναμόρφωση της σχολής αργυροχρυσοχοΐας που είναι στο Γαλάτσι, καθώς και για το πάγιο αίτημα που έχει η Ομοσπονδία και όλοι γενικά στον κλάδο, ότι πρέπει να μπούμε στην Καλών Τεχνών. Αυτό είναι κάτι απαραίτητο και αποτελεί αγκύλωση του εκπαιδευτικού συστήματος το γεγονός ότι ακόμα η αργυροχρυσοχοΐα δεν αποτελεί τμήμα της σχολής Καλών Τεχνών. 

Αυτά νομίζω είναι τα πιο σημαντικά βήματα που έκανε ο Σύλλογος στην πρώτη τριετία. Δεν αναφέρω τις κοινές δράσεις με τον εμπορικό σύλλογο Πειραιώς που ήταν πάρα πολλές.

Είστε ικανοποιημένος από την πορεία του κλάδου σήμερα; Ποια θεωρείτε ότι είναι τα προβλήματα του κλάδου;

Από τη γενικότερη εικόνα του κλάδου δεν είμαι ικανοποιημένος. Και σε αυτό φταίμε όλοι οι συνδικαλιστές, από τον Πρόεδρο ενός μικρού Συλλόγου μέχρι την κορυφή, αλλά και οι επαγγελματίες. Θεωρώ ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα πράγματα.

Αξίζει να αναλογιστούμε ότι ο κλάδος θα μπορούσε να είναι σε εντελώς διαφορετική θέση αν δεν έχανε κάποιες χρυσές ευκαιρίες, κατά τη δεκαετία του ’90 και την πρώτη δεκαετία του 2000, όπου υπήρχε μεγάλη εισροή ρευστότητας. Δυστυχώς όμως λόγω της έλλειψης οράματος και κατεύθυνσης για το τι πρέπει να κάνουμε και πώς να αναπτυχθούμε, όλη αυτή η μεγάλη άνοδος έπεσε στο κενό. Με αποτέλεσμα να χαθεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής παραγωγής, όπως και πάρα πολλοί από τους εισαγωγείς, οι οποίοι αξίζει να πούμε ότι δεν είναι αντίπαλοί μας. Υπάρχουν εισαγωγείς στον κλάδο που έχουν φέρει κι έχουν δημιουργήσει τάσεις στην αγορά, τις οποίες εμείς έχουμε ελληνοποιήσει και πάνω τους φτιάχνουμε δικά μας κομμάτια. Αυτό δεν είναι κακό, δε χρειάζεται πάντα να έχουμε την πατρότητα. 

Θεωρώ λοιπόν ότι ο κλάδος θα έπρεπε να είναι σε πολύ καλύτερη θέση όσον αφορά το ΑΕΠ της χώρας, θα έπρεπε να έχουμε μεγαλύτερη εξαγωγιμότητα από τις εταιρείες κατασκευής και θα έπρεπε και το κομμάτι της λιανικής να είναι πολύ περισσότερο εκπαιδευμένο και να τηρεί πιο σωστά τους κανόνες της καλής αγοράς. Όσο κι αν στεναχωρώ κάποιους, αυτά είναι προβλήματα που υπάρχουν ακόμα. 
Υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση είναι ολόκληρος ο κλάδος, αλλά πάντα την πρώτη ευθύνη την έχουμε εμείς που ασχολούμαστε και έχουμε αναλάβει να βγάζουμε προς τα έξω αυτό που χρειάζεται να κάνουν οι συνάδελφοί μας. Κι αν δεν το ξέρουμε, θα πρέπει να ρωτάμε τους ειδικούς ώστε να μας βοηθήσουν μέσω όλων αυτών των σεμιναρίων που αναφέραμε. Το πώς πουλάμε, πώς αγόμαστε και πώς φερόμαστε στο συνολικό εμπόριο.

Διαβάσαμε προσεκτικά την ανάρτηση που κάνατε στα social media για την απουσία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από το νέο οικονομικό σχεδιασμό που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός κύριος Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ. Πού πιστεύετε ότι οδηγεί η έλλειψη σχεδίου για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; 

Κοιτάξτε να δείτε, πρώτα από όλα να πω ότι ο συνδικαλιστής υποχρεώνεται να παραδώσει την κομματική του ταυτότητα. Ασχέτως δηλαδή με το τι πιστεύει ο καθένας μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια. H αλήθεια λοιπόν που και η ίδια η κυβέρνηση δε μας κρύβει, είναι ότι θεωρεί - και βάση της έκθεσης Πισσαρίδη – πως η μικρή και πολύ μικρή επιχειρηματικότητα είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη της χώρας. Αυτό πλέον το λένε και οι Υπουργοί στα κανάλια, δε χρειάζεται να το πούμε εμείς. Όμως εύκολα διαπιστώνουμε ότι η δήλωση αυτή είναι ένα μεγάλο ψέμα. 

Στη σελίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να μπει ο καθένας μας και μάλιστα μπορεί να τη μεταφράσει στα ελληνικά. Εκεί λοιπόν όταν κανείς πληκτρολογήσει «ΜμΕ» θα δει ποιος είναι ο ορισμός των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων στην Ευρώπη, και στο προοίμιο που θα κατεβάσει θα διαβάσει ότι πάνω από το 90% των επιχειρήσεων όλης της Ευρώπης αποτελούνται από 1 έως 20 άτομα. Επίσης, στο ίδιο κομμάτι της ίδιας παραγράφου, μιλά για τις μικρό-χρηματοδοτήσεις που πρέπει να έχουν αυτές οι επιχειρήσεις γιατί αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των οικονομικών πόρων των κρατών, ακόμα και σε βιομηχανικές χώρες όπως η Γερμανία. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, δε χρειάζεται να λέμε άλλα πράγματα από αυτά που η ίδια η ευρωπαϊκή ένωση μας κομίζει. 

Τι χρειάζεται να γίνει κατά τη γνώμη σας; Τι προσδοκάτε από την Πολιτεία;

Χρειάζονται πάρα πολλά μικρο-εργαλεία τα οποία θα βοηθήσουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και για να είμαι πιο σαφής, χρειάζονται βραχυπρόθεσμες μικρο-χρηματοδοτήσεις οι οποίες θα βοηθήσουν σαν κεφάλαια κίνησης τις μικρές επιχειρήσεις.
Όσον αφορά τον κλάδο μας, θα μπορούσαν να γίνουν ειδικές χρηματοδοτήσεις για τα εργαστήρια από τα ανακυκλωμένα μέταλλα με τη βοήθεια και την παρέμβαση των τραπεζών, για να μπορέσει να αναπτυχθεί το ελληνικό κόσμημα στα εργαστήρια με καλύτερους όρους σε σχέση με το εξωτερικό. 

Έπειτα, σχετικά με το φόρο πολυτελείας, είναι ένα κομμάτι πια που μόνο εμμονή μπορείς να έχεις μαζί του για να τον διατηρείς. Το 2012 που οι κυβερνήσεις έψαχναν για επιπλέον έσοδα, η αργυροχρυσοχοΐα πειθάρχησε και αποδέχθηκε ένα 10% χωρίς ούτε μία διαμαρτυρία. Αυτό το 10% όμως μπήκε όταν η ουγκιά είχε κάτι παραπάνω από 1.000 δολάρια. Σήμερα μιλάμε για 3.500 και με προβλέψεις ότι θα πάει 4.000 δολάρια η ουγκιά. Δεν μπορεί λοιπόν να έχεις σταθερό συντελεστή όταν η πρώτη ύλη σου αυξάνεται τόσο πολύ και με τους ανταγωνιστές σου να έχουν πλέον ανύπαρκτο το φόρο πολυτελείας.

Το θέμα λοιπόν είναι πώς θα βοηθήσουμε τα εργαστήρια να έχουν εξωστρέφεια. Ο φόρος πολυτελείας πλέον δυστυχώς μας αφορά όλους. Ακόμα κι αυτούς που δουλεύουν μόνο 14 καράτια κόσμημα, διότι ένα μικρού βάρους 14 καρατιών κόσμημα, σε λίγο καιρό θα έχει φόρο πολυτελείας. Η πρόσφατη έκθεση της ΓΣΕΒΕΕ έδειξε ότι το αποτύπωμα του φόρου στο ΑΕΠ είναι πάρα πολύ μικρό, με αποτέλεσμα να μην προσφέρει τίποτα ουσιαστικό η διατήρησή του. Επίσης σχετικές έρευνες της ΓΣΕΒΕΕ έχουν δείξει ότι η απελευθέρωση του θα φέρει περισσότερα έσοδα από αυτά που φέρνει αυτή τη στιγμή ο ίδιος ο φόρος. Αυτές τις εκθέσεις μαζί με το Σύλλογο της Αθήνας και την ΠΟΒΑΚΩ, τις έχουμε ζητήσει εγγράφως από τη ΓΣΕΒΕΕ και αποβαίνουν πολύ χρήσιμες γιατί απογυμνώνουν τη χρήση του φόρου πολυτελείας. 

Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ στις έννοιες της συνεργατικότητας και των clusters. Συνεχώς ακούμε ότι ο πιο σωστός δρόμος είναι οι συνενώσεις και η δημιουργία μεγαλύτερων σχημάτων γιατί έτσι θα απελευθερωθούν χρηματοδοτικά εργαλεία από τις τράπεζες. Αυτό είναι ένας μύθος. Αρχικά, τη σήμερον ημέρα και μία ατομική επιχείρηση με καλή φορολογική δήλωση έχει χρηματοδοτικά εργαλεία, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Επίσης οι συνεργατικότητες δεν είναι πανάκειες, δε γιατρεύουν τα πάντα.

Ωστόσο, είμαι σύμφωνος με το να αποκτήσουμε σαν κλάδος συνεργατική κουλτούρα στα εργαστήρια, ώστε να διεκδικήσουμε μεγαλύτερες παραγγελίες στο εξωτερικό με τη δημιουργία clusters, φέρνοντας ίσως και ειδικούς να μας δείξουν πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Στη λιανική όμως δεν έχει συμβεί πουθενά σε κανένα κράτος συνένωση μικρών και μεσαίων κοσμηματοπωλείων σε ένα μεγάλο. Διότι η πίτα είναι συγκεκριμένη, τα κέρδη συγκεκριμένα και ουσιαστικά το μόνο που μπορεί να γίνει είναι απλά να απορροφήσει ο μεγάλος το μικρό και στο τέλος ο μικρός να γίνει υπάλληλος. Ακόμα και το Swatch Group που υπάρχει και το φέρνουν μερικοί σαν παράδειγμα στον κλάδο μας, δεν είναι συνένωση επιχειρήσεων, είναι εξαγορά επιχειρήσεων. Το Swatch Group ακόμα κι όταν ζούσε ο Nicolas Hayek εξαγόραζε επιχειρήσεις, δεν τους πρότεινε συνεργασία. Επομένως τα clusters και οι συνεργατικότητες έχουν διαφορετική λειτουργία στον παραγωγικό τομέα της μεταποίησης και διαφορετική στο λιανικό εμπόριο.

Συμπερασματικά, αυτό που θέλουμε είναι μικρο- χρηματοδοτήσεις για τη λιανική και σοβαρές χρηματοδοτήσεις για τις πρώτες ύλες της χονδρικής. Πιο συγκεκριμένα, θα έλεγα κατάργηση του φόρου πολυτελείας και μία γενναία μείωση του ΦΠΑ επί της πρώτης ύλης. Αν θέλουμε να λέμε ότι στηρίζουμε την παραγωγή. Διότι αν πεθάνει η παραγωγή θα πεθάνουμε όλοι, είναι πολύ απλά τα πράγματα.

Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει κατά τη γνώμη σας η κατάρτιση για το μέσο επαγγελματία;

Η κατάρτιση είναι το Α και το Ω και σήμερα δυστυχώς δεν πάμε καλά σε αυτό το κομμάτι, σε κανέναν χώρο. Έχουμε μπει σε ένα φαύλο κύκλο, ένα καθοδικό σπιράλ όπου μας τρώει η καθημερινότητα και για να μη μας τρώει κόβουμε από παντού, όμως αυτό μας πάει πιο κάτω και μετά ξεκινάμε από νέα πιο χαμηλή βάση, που πάλι δε θα μας φέρει τα ίδια έσοδα, την ίδια δύναμη και τον ίδιο ρομαντισμό. 

Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει αναπτυχθούν επιμορφωτικά προγράμματα, ενδεχομένως  μέσω της ΔΥΠΑ, και να δημιουργηθούν προγράμματα χρηματοδότησης για υπαλλήλους σε εργαστήρια, τουλάχιστον για τις ασφαλιστικές εισφορές κι ένα μέρος του μισθού, ούτως ώστε να αναζωογονηθούν τα εργαστήρια μέχρι να πάρει μπρος αυτό που λέμε εξωστρέφεια με βάση όσα αναφέραμε προηγουμένως. Την απόρριψη του φόρου πολυτελείας και το χαμηλό ΦΠΑ.

Πού σταματάει αυτό; Πώς αλλάζει αυτή η λογική του καθοδικού σπιράλ και πότε θα ξεκινήσει η άνοδος; 

Αρχικά, για να μη μιλάμε μόνο για τον κλάδο μας, να πούμε ότι σήμερα και οι διεθνείς συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές. Υπάρχει μία γενικότερη ύφεση σε όλη την Ευρώπη, η οποία μοιραία επηρεάζει κι εμάς. Είδαμε και φέτος με τον τουρισμό τι έγινε. Για να σταματήσει αυτό θα πρέπει οι συνδικαλιστές να γίνουμε πιο διεκδικητικοί. Θα πρέπει να πάρουμε πίσω το συνδικαλισμό μας, για να το πω πιο απλά. Καλές είναι όλες οι δράσεις που κάνουμε με τα σεμινάρια και την επιμόρφωση αλλά πρέπει να γίνουμε πιο δυναμικοί και ενεργοί και να επικοινωνούμε περισσότερο με το κοινό μας τα προβλήματά μας. Να κοινοποιούμε για παράδειγμα τις επιστολές που είναι αναπάντητες από τους Υπουργούς. Να καταλαβαίνει ο κόσμος ότι εμείς σαν κλάδος έχουμε στείλει επιστολές και δεν έχουμε λάβει απάντηση. Περιμένουμε έναν, δύο, τρεις και τέσσερις μήνες ραντεβού και δεν έρχεται ποτέ. 

Μέσω αυτής της διεκδίκησης μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο τα δύο μεγάλα αγκάθια που είναι οι χρηματοδοτήσεις κι ο φόρος πολυτελείας, να ξεπεραστούν, και μέσω των εργαλείων είτε της Enterprise Greece είτε των Επιμελητηρίων και των διεθνών εκθέσεων, να αναπνεύσει η αργυροχρυσοχοΐα και να πάρει, χωρίς υπερβολές, το 1% παραπάνω από τους υπόλοιπους. Δε θέλουμε να βάλουμε μεγαλεπήβολο στόχο. Εάν καταφέρουμε να πάρουμε 1% σταδιακά από τους υπόλοιπους παραγωγούς, σιγά σιγά θα δούμε ανάπτυξη. Αυτό όμως πρέπει να προσπαθήσουμε και μόνοι μας να το κάνουμε. Χρειάζεται να επανεξετάσουμε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας και να αποφασίσουμε ότι τέσσερα εργαστήρια μπορούν να πάνε σε ένα κοινό περίπτερο στο εξωτερικό και να διεκδικήσουν άλλα πράγματα, άλλες ποσότητες και άλλες παραγγελίες. Θα απελευθερωθούν πολλές δυνάμεις, πολλά κεφάλαια και θέσεις εργασίας μέσω αυτού.

Επιπρόσθετα, όσον αφορά τις πωλήσεις, έχουμε φτιάξει μία ομάδα στο facebook, όπως προανέφερα, όπου όλα τα μέλη μπορούν να προωθούν τα προϊόντα τους. Θέλουμε να πουλήσουν οι συνάδελφοι και πιστεύουμε ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αυξήσουμε την «πίτα», θα βρεθούμε όλοι ευνοημένοι. Χρειάζεται λοιπόν να βάλουμε τα δυνατά μας, να προωθήσουμε τα βίντεο και τα διαφημιστικά σποτ μαζικά, και μέσω της Ομοσπονδίας, ώστε να καταφέρουμε να πάρουμε έως το 1% ή και 2% των πωλήσεων που κάνει για παράδειγμα η τεχνολογία. Από αυτούς δηλαδή που λένε «θα πάμε στα Public να πάρουμε ένα tablet», το 2% να πει «όχι θα στραφώ στο κοσμηματοπωλείο». Τόσο λίγο να πάρουμε, θα δούμε μεγάλη ανάπτυξη στον κλάδο. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο μέσω της προώθησης και για αυτό η πρότασή μας είναι σαφής: Όλοι οι Σύλλογοι να μεριμνήσουμε με όχημά την ΠΟΒΑΚΩ ώστε να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό ταμείο προώθησης της Ομοσπονδίας, με χρήματα από τις εκθέσεις κι από μία ή δύο εκδηλώσεις που θα κάνει κάθε Σύλλογος το χρόνο, τα οποία θα αξιοποιούνται αποκλειστικά για διαφήμιση των σποτ.

Μαζί με την Διευθύνουσα Σύμβουλο του Μ.Κ.Η.Λ. 
Κα Ιωάννα Λαλαούνη

Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος των εκθέσεων για τον κλάδο; Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η στάση των επαγγελματιών ως προς τις εκθέσεις;

Οι εκθέσεις είναι πολύ σημαντικές και πρέπει εμείς τα καταστήματα να τις επισκεπτόμαστε, γιατί είναι μια χρυσή ευκαιρία να βλέπουμε συγκεντρωμένους πάρα πολλούς εκθέτες και να κάνουμε με σωστό τρόπο τις παραγγελίες μας. Ο παρωχημένος τρόπος του να δεχόμαστε πωλητές στα καταστήματά μας είναι πλέον πολύ επικίνδυνος τόσο για εμάς του ίδιους όσο και για τους πωλητές ή τις εταιρείες που μας επισκέπτονται. 

Για αυτό και η έκθεση πρέπει να μεγαλώσει, και να αυξηθεί ο χώρος των περιπτέρων, ώστε να δέχονται περισσότερο κόσμο, να μη δυσανασχετούν οι επισκέπτες και να γίνονται σωστά και ομαλά οι δύο βασικές παραγγελίες το χρόνο στις δύο μεγάλες εκθέσεις. Χρειάζεται λοιπόν να στηρίξουμε και τη Θεσσαλονίκη και να βρούμε τρόπους να ανέβει η επισκεψιμότητα και ακολούθως η συμμετοχή εκεί.
Όσον αφορά την Athens International Jewellery Show πάει από το καλό στο καλύτερο με μεγάλη αύξηση των εκθετών. Εκεί θεωρώ ότι βρίσκεται και μια χρυσή ευκαιρία να ανοίξουμε μόνοι μας την εξωστρέφεια πηγαίνοντας στα ελληνογερμανικά, ελληνοτουρκικά και ελληνογαλλικά Επιμελητήρια και διεκδικώντας να φέρνουν επιδοτούμενους επισκέπτες ούτως ώστε να ανοίξει η επισκεψιμότητα της έκθεσης από ξένους αγοραστές και έτσι να αναγκαστούμε η έκθεση να γίνει τετραήμερη και πενταήμερη. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω των ξένων Επιμελητηρίων και ίσως με τη βοήθεια του Υπουργείου Ανάπτυξης. Νομίζω όμως ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητο προκειμένου να γίνει ακόμα καλύτερη η δική μας έκθεση εδώ και να παράξει εξωστρέφεια. 

Από την άλλη, χρειάζεται να αναμορφώσουμε, να αναδιαρθρώσουμε και να ζωντανέψουμε την έκθεση της Θεσσαλονίκης, και να διαψευσθούν οι φήμες ότι θα κατεβαίνουμε όλο και περισσότερο στην Αθήνα. Χρειαζόμαστε και τις δύο εκθέσεις εξίσου δυνατές και γι’ αυτό πρέπει εμείς οι Σύλλογοι να αναλάβουμε με ταξιδιωτικά γραφεία να ανεβάζουμε τον κόσμο πάνω μέσω οικονομικών προγραμμάτων. 
Όσον αφορά τη σύνδεση με τις εκθέσεις του εξωτερικού, θα πω ότι το επόμενο στοίχημα για μία μεγάλη έκθεση όπως η Athens International Jewellery Show πρέπει να είναι το να αποτελέσει σιγά σιγά ένα πανευρωπαϊκό, αν όχι παγκόσμιο γεγονός. Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι βέβαιος ότι μπορούμε γιατί δεν έχουμε εκμεταλλευτεί ακόμα όλα τα εργαλεία. Ήδη έχουμε δείγματα ότι έρχονται κάποιοι δειλά-δειλά από το εξωτερικό, απλώς πρέπει να βρούμε τον τρόπο να προσελκύσουμε και να φιλοξενήσουμε περισσότερους ξένους επισκέπτες που θέλουν να αγοράσουν στην Ελλάδα. 

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν επαγγελματία του κλάδου (παλιό και νέο), τόσο από τον τομέα της χονδρικής, όσο και από τον τομέα των καταστημάτων λιανικής πώλησης; 

Καταρχήν θέλω να πω στους παλιούς να ακούνε τους νέους στις ιδέες τους. Να απελευθερωθούν δυνάμεις, που θα πάνε τον κλάδο στη πιο σύγχρονη εκδοχή του. Και στους νέους να μην απορρίπτουν τους παλιούς, που τουλάχιστον στο κομμάτι της κατασκευής μπορούν να τους δώσουν πολλά πράγματα ακόμα. 
Επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, είμαι υπέρ του «follow your dreams». Αυτό θέλω να πω σε όσους νέους ασχολούνται είτε με την αργυροχρυσοχοΐα είτε με οτιδήποτε. Πρέπει να βάλουν μπρος χωρίς να φοβούνται, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες που υπάρχουν - πάντα υπήρχαν αντίξοες συνθήκες εξάλλου -, και να εξελίξουν τον κλάδο που τους ενδιαφέρει. Πιστεύω ότι μπορούν να το καταφέρουν και θα χαρώ πολύ να δω ότι πάμε ένα βήμα μπροστά. Και αυτό είναι κάτι που επιθυμώ όχι μόνο για τον κλάδο όσο αφορά τους επαγγελματίες, αλλά και για το συνδικαλισμό. Θέλω αφού τελειώσει η θητεία μου να έρθει να αναλάβει ένας πιο νέος και να τον πάει ακόμα καλύτερα το Σύλλογο. Πραγματικά αυτό θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του καθενός μας: Να παράγουμε ξανά νεολαία με επιθυμία να ασχοληθεί με τα κοινά, νεολαία που να θέλει να ασχοληθεί με το επάγγελμά της, να παράγει κοσμήματα, να πουλάει κοσμήματα. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Εξάλλου η τελευταία μας ελπίδα να επιβιώσουμε σε ένα τοξικό περιβάλλον είναι το να φύγει ο καθένας από το μικρόκοσμό του. Δεν είμαστε μοναδικοί.